«…Γλάροι πετούσαν πλάι στο καράβι, μου φάνηκε σαν ν’ άκουγα μια παράξενη μουσική, μόνον εγώ, μόνο στ’ αφτιά μου, άκουσα παράξενες φωνές από απελπισμένες νεράιδες. Φωνές κρυφές στο φως του αδίστακτου ήλιου, με το δεύτερο ουίσκι κόλλα στο χέρι πρόλαβα ν’ ανάψω ένα τσιγάρο κι ο θαλασσινός άνεμος πέταξε τη στάχτη μου στο φουστάνι μου, γιατί, βρε αλήτη θεέ, είπα, και δεν ήξερα καν ποια ερώτηση απευθύνω και πού. Έτσι, ένα μικρό γιατί, το δικαιούμαι κι εγώ, είπα και σκούπισα τα δάκρυα που τρέχανε στο στόμα μου, γιατί, βρε αλήτη θεέ, είπα πάλι, μια τζούρα θα τραβήξω ακόμα κι ύστερα θα σ’ τα πω και σένα ένα χεράκι, σκέφτηκα, και κάπνισα όλο το τσιγάρο, πέταξα το άδειο μου ποτήρι στη θάλασσα, ύστερα μπήκα μέσα και παράγγειλα ένα ακόμα, αγνοώντας τον πονοκέφαλο.
Και βέβαια είμαι ευτυχισμένη, σκέφτηκα και τα μάτια μου τρέξανε πάλι. Ανεξέλεγκτα, σαν να δουλεύανε μόνα τους. Σαν να τ’ αποφασίζανε ερήμην μου.
Ένα ακορντεόν κι ένα άρρυθμο ντέφι παίζανε χαρούμενους σκοπούς από το πιο κάτω κατάστρωμα. Κοίταξα μπροστά μου, γύρω μου, κι ύστερα τα βλέφαρά μου χαμήλωσαν, έκλεισαν μια στιγμή προστατευτικά. Δεν άντεχα τόσο μπλε.
– Γιατί, βρε απατεώνα θεέ, μουρμούρισα κι ήξερα ότι δεν θα μ’ ακούσει κανείς. Ποιος σ’ έβαλε να σκαρφίζεσαι μοίρες, ποιος σε όρισε να ζωγραφίζεις ουρανούς; Ποιος σ’ άφησε να σκηνοθετείς δράματα, να υπαγορεύεις φτώχειες και πλούτους, να χωρίζεις τους ανθρώπους κατά τσέπη, να κυβερνάς τις αρρώστιες, να νουθετείς χωρίς να δέχεσαι κριτική, είπα και τα χέρια μου σφίχτηκαν ιδρωμένα στο κάγκελο της πλώρης.
Ύστερα, στράφηκα πίσω μου, είδα τον Μανόλη να με κοιτάζει συγκαταβατικά, πέταξα το τσιγάρο που κάπνιζα στο σιδερένιο πάτωμα κι ακούμπησα στον ώμο του.
– Μη, καρδιά μου, είπε και μ’ ακούμπησε πλάι του σ’ ένα παγκάκι. Δεν είπα τίποτα, ήξερα ότι μ’ ένιωθε. Έκλεισα τα μάτια μου ασφαλής, ακούμπησα πάνω του τα χρόνια μου, κι έτσι θολά και μισομεθυσμένα το μικρό καράβι έψαξε να βρει την ταπεινή Φολέγανδρο».

Τα έργο του Γιάννη Φιλιππίδη, “Η μυρωδιά σου στα σεντόνια μου” απο την Ανεμος Εκδοτική, αντιπροσωπεύει ορισμένες φάσεις μιας οργανικής εξέλιξης, μια πορεία. Η πορεία αυτή αρχίζει με τη διάθεση να εκφραστεί το αίσθημα του περιβάλλοντος κόσμου.
Η τέχνη του Συγγραφέα Γιαννη Φιλιππίδη είναι σαφώς υπερβατική, μεταφυσική και υπερούσια. Είναι χαρακτηριστικός ο τρόπος με τον οποίο εργάζεται. Το πνεύμα του εισχωρεί μέσα στα αντικείμενα, διατρέχει την εσωτερικότητά των, διασπά το φαινόμενο και συλλαμβάνει την ουσία – που τελικά ανακύπτει ως ένα νέο ολοζώντανο φαινόμενο που μας πείθει ότι κατάγεται από τον κόσμο του πνεύματος και της ψυχής. Ο τρόπος που φανερώνει την ουσία είναι πράγματι αποκαλυπτικός και συνάμα εκρηκτικός και ανάλαφρος. Το βιβλίο “Η μυρωδιά σου στα σεντόνια μου” ενδιαφέρεται και κατορθώνει να υποβάλει ενέργειες, να
εκφράσει δονήσεις, να παρουσιάσει περισσότερο το γίγνεσθαι και λιγότερο το είναι. ΑΞΙΖΕΙ ΝΑ ΤΟ ΔΙΑΒΑΣΕΤΕ !!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!