Ενα ταξίδι στον θαυμαστό κόσμο των λέξεων και στη σχέση τους με την ανθρώπινη ευαισθησία απέναντι στις κοινωνικές δομές της σύγχρονης κοινωνίας είναι το νέο βιβλίο του Θεοφάνη Παναγιωτόπουλου «Ο ΤΕΛΕΥΤΑΙΟΣ ΑΣΠΑΣΜΟΣ» απο τις Εκδόσεις Οστρια.
Ενα βιβλίο που μεταφέρει τον αναγνώστη πίσω στον χρόνο σε άλλες εποχές, στον οδυρμό του θρήνου και της ανελέητης απώλειας.
Ο Θεοφάνης Παναγιωτόπουλος έχει το θείο χάρισμα του λαξέυματος του λόγου. Παλεύει ενάντια σε όσους μάχονται την δύναμη της ανθρωπιάς.
Διεκδικεί την σεισμική δύναμη της φωνής που θα ξεσηκώσει τις συνειδήσεις, θα απελπίσει την απελπισία και θα στερέψει τη λάβα αυτού του εφησυχασμού,
ξεσκονίζοντας βαθιές πληγές και μνήμες, δεσμώτες στην αμέτρητη του αδηφάγου χρόνου αγρύπνια.
Πιάνει την ελπίδα από το χέρι και την παρουσιάζει στον αναγνώστη του.
Ο συγγραφέας Θεοφάνης Παναγιωτόπουλος προτρέπει τον αναγνώστη να απαρνηθεί τα κλισέ και τα στερεότυπα του κόσμου, να βγεί απο τα καλούπια που έχει μπεί,του ζητά να κοιτάξει κατάματα τον ήλιο επειδή εκεί, στη μοναδική του καθαρότητα θα ξαναβρεί τη διαύγεια της ψυχής του.
Τον μαθαίνει πως πολύ συχνά οι άνθρωποι κάνουν λάθη τραγικά, αλλά επίσης μας λέει πως πέρα από το όποιο λάθος υπάρχει και η αυτογνωσία.
Οι περιγραφές του είναι άκρως ζωντανές και παραστατικές, ενώ η ακρίβεια με την οποία μεταφέρονται γεγονότα και καταστάσεις, σε κάνουν να αισθάνεσαι πως δεν είσαι απλός παρατηρητής, αλλά επιβάτης κι εσύ του τρένου που οδηγεί σε μια νέα χώρα, σε νέα όνειρα, σε νέες ελπίδες.
Προσπαθέι να μας οδηγήσει σε βαθύτερες σκέψεις και προβληματισμούς, χωρίς όμως αυτό να σημαίνει πως θα χάσουμε την όποια αισιοδοξία μπορεί να διατηρούμε ακόμα. Αντίθετα, η αισιοδοξία αυτή, μάλλον θα τονωθεί, αφού η ελπίδα είναι κάτι που χάνεται μονάχα αν εμείς της επιτρέψουμε να χαθεί.
Θέλει να μας προκαλέσει να κοιτάξουμε βαθύτερα μέσα στον πυρήνα των σχέσεών σας, οικογενειακών, φιλικών, ερωτικών, και να αναθεωρήσουμε κάποια πράγματα που καμιά φορά τα παίρνουμε ως δεδομένα ενώ δεν είναι καταφέρνοντας να αγγίξει τις πιο ευαίσθητες χορδές μας και να μας συγκινήσει βαθιά, ανθρώπινα, αληθινά.
Μέσα από την υπέροχη απόδοση ο συγγραφέας επικοινωνεί με τον ίδιο τον Δημιουργό, τις ανησυχίες του, τις έγνοιες του, τις ενδόμυχες σκέψεις του, τους προβληματισμούς του, την έκστασή του, την παραφορά του, την γύμνια του.
Ο ρυθμός και ο παλμός της γραφής του είναι θορυβώδης όσο το θρόισμα των φύλλων και απαλός όπως το άγγιγμα μίας μέλισσας πάνω στο λουλούδι.
Τα νοήματα του είναι ουσιώδη, αυθεντικά, όσο φιλοσοφικά χρειάζεται, ώριμα λογοτεχνικά και έτσι μπορεί να μεταδώσει στον αναγνώστη μία νότα αισιοδοξίας πως όλα δεν είναι μαύρα, πως καθαρίζονται οι κηλίδες που έχουν λερώσει το σεντόνι της ζωής. Αρκεί οι άνθρωποι να πιάσουν ξανά το κουβάρι της αγάπης από εκεί που το έχασαν.
Ενα βιβλίο που αξίζει να διαβάσετε που θα σας κάνει ακόμα καλύτερους ανθρώπους και θα αναδείξει μέσα
σας το μεγαλείο του Δημιουργού.