Η γραφή της κυρίας Ελένης Γαληνού είναι ρέουσα, ευθύβολη, παραστατική. Γνωρίζει το υλικό της, και σμιλεύει τους χαρακτήρες με ακρίβεια και δίχως ηθικολογίες – ούτε τους εξιδανικεύει ούτε τους δαιμονοποιεί. Η ματιά της, ξέρει πώς να συλλαμβάνει τη χροιά των λόγων μα και των κινήσεων που συνθέτουν την αέναη διαλεκτική του κάθε χαρακτήρα.
Το καλαίσθητο εξώφυλλο του βιβλίου της κυρίας Ελένης Γαληνού “Οσα δεν έγιναν λέξεις”, προδιαθέτει θετικά τον αναγνώστη.
Ο αναγνώστης θα απορροφηθεί από τους εύστοχα τοποθετημένους διαλόγους που προσδίδουν αληθοφάνεια στη μυθοπλασία.
Η ιστορία με απορρόφησε χάρη στην αβίαστη αφήγηση και την γεμάτη εναλλαγές εστίαση στα βιώματα της οργής, της προδοσίας, της ζήλειας, του πόθου, και της ελπίδας .
Η εαυτο-αναφορικότητα ενός κειμένου δεν είναι απαραίτητα κάτι αρνητικό – αν γίνεται με τρόπο που να κινεί τα αισθήματα και το νου του αναγνώστη, αν δίνει έρεισμα σε σκέψεις πρωτότυπες ή που ξεφεύγουν από την πεπατημένη, αν, τέλος πάντων, έχει κάτι ουσιαστικό να επικοινωνήσει σε όποιον τα διαβάζει.
Η Συγγραφέας κυρία Ελένη Γαληνού σέβεται τη βασική διάκριση ανάμεσα στον ευθύ και τον πλάγιο λόγο, και τη συνακόλουθη διαφορά ανάμεσα στον πεζογραφικό και τον προφορικό λόγο το σημαντικότατο -για μένα- χάρισμα να δημιουργεί έντονη συγκινησιακή φόρτιση, με λιτά αφηγηματικά μέσα.
Η Συγγραφέας κυρία Ελένη Γαληνού έχει ένα συνειδητό ύφος –για ένα τρόπο λογοτεχνικής έκφρασης, δηλ., που κραυγάζει στον αναγνώστη να προσέξει το πόσο καλά χειρίζεται ο συγγραφέας μία γλώσσα στην οποία κανείς άλλος δεν γράφει.
Ο αναγνώστης συλλέγει ένα πλήθος πληροφοριών, που διευρύνουν τον ορίζοντα κατανόησης αυτού του τόσο περίπλοκου όσο και μαγευτικού φαινομένου που ονομάζεται γλωσσική επικοινωνία
Η Συγγραφέας κυρία Ελένη Γαληνού μας δίνει όλα εκείνα τα ικανοποιητικά στοιχεία ώστε να στηθεί ένας αληθοφανής, πειστικός ήρωας. Μας παραδίδει έναν ολοκληρωμένο χαρακτήρα, αλλά και μία σκιαγραφημένη και τελικά στερεότυπη λογοτεχνική φιγούρα, την Ροζαλία. Η ιστορία του κεντρικού ήρωα εξελίσσεται αργά, και ώσπου να φτάσουμε στις τελευταίες σελίδες του βιβλίου, όπου εξηγείται η συμπεριφορά του και τα κομμάτια του παζλ τοποθετούνται στις θέσεις τους, ο αναγνώστης έχει ήδη υποστεί την υπέροχη επαναληπτικότητα, τη θαυμάσια λεκτική ακράτεια και ένα υπερπλήρες αφηγηματικό μέτρο.
Η αίσθηση οικειότητας είναι και αυτό που ωθεί τον αναγνώστη να μην εγκαταλείψει το ευμεγέθες βιβλίο της κυρίας Ελένης Γαληνού, παρά την κόπωση που μπορεί να δημιουργούν οι μακροσκελείς περιγραφές κοινότοπων εμπειριών.
Κάποιοι συγγραφείς ξέρουν πώς να φωτίζουν τις αθέατες πλευρές του ψυχισμού μας. Κάποιοι άλλοι γνωρίζουν πώς να αφηγούνται μια ιστορία. Με το νέο της μυθιστόρημα, η Συγγραφέας κυρία Ελένη Γαληνού επιβεβαιώνει πως έχει το χάρισμα και για τα δύο.
Πιστεύω ότι είναι ένα βιβλίο που αξίζει να διαβαστεί από όσους παρακολουθούν τη σοβαρή ελληνική Λογοτεχνία.