Η αγάπη είναι το πιο ισχυρό πράγμα σε αυτόν τον κόσμο. Χρειαζόμαστε αγάπη για να εκτιμήσουμε τα πράγματα, να νιώσουμε και να μάθουμε τι είναι σωστό και λάθος. Χωρίς αγάπη δεν είμαστε τίποτα, είμαστε άχρηστοι, γεμάτοι θυμό και απογοητεύμενοι.
Ας ονειρευτούμε ένα σύμπαν γεμάτο με αγάπη.
Η αγάπη έξω βάλει τον φόβο και απελευθερώνει Ενέργεια!
Ο λόγος για την ποιητική συλλογή της κυρίας Γιώτας Γερογιώργη "Νύχτωσε πάλι κι είναι αργά" απο τις Εκδόσεις Ανεμος.
Μια αόρατη κλωστή διαπερνά ολόκληρο το βιβλίο, είναι το ιδιαίτερο εκείνο είδος αγάπης που γεννιέται για να δώσει δύναμη, ελπίδα, κουράγιο.
Μέσ’ από αυτό το πρίσμα πασχίζει η ποιήτρια κυρία Γιώτα Γερογιώργη καταθέτοντας την ψυχή της, να καταδείξει σε ποια ακριβώς σημεία του μονοπατιού της ζωής παραφυλάνε Σειρήνες. Δεν έχει, όμως, την πρόθεση να προτείνει να τις αποφύγει ο αναγνώστης, να αποφύγει να κάνει λάθη, αλλά να του δείξει το σωστό τρόπο να τα κάνει.
Εξομολογούμενη, αυτοσαρκαζόμενη και πάντα αναθεωρητική τολμά να κάνει την υπέρβαση με αυτήν της την ποιητική συλλογή που περιλαμβάνει εμπειρίες μοναδικές που κεντρίζουν τη φαντασία και ενδυναμώνουν το συναίσθημα .
Η ποιήτρια παρακολουθεί τις περιπέτειες της ζωής επιζητώντας τη διάρρηξη του φαινομενικού. Με υπαινικτικό κι αιχμηρό λόγο, αποστάζει το σημαντικό που κρύβεται μέσα στο ανύποπτο, στο φευγαλέο.
Ξεμυτά από την καθημερινότητα, μαθητεύει στην αέναη κίνηση των άλλων κοπαδιών, ειρωνεύεται το δήθεν ωραίο και την πένθιμη συγκίνηση. Ξορκίζει τη μαύρη σκέψη της αναπόφευκτης πτώσης, στραγγίζοντας το δάκρυ της στους αρίφνητους θανάτους της ζωής.
Σε αυτήν την ποιητική συλλογή η Αγάπη είναι κείνη η ορμή που πάντοτε βρίσκει τον τρόπο το αταίριαστο να το κάνει ταιριαστό. Εξάλλου, δεν είναι λίγοι κι εκείνοι που είπαν κατά καιρούς πως μέσ’ από τα αντίθετα δημιουργείται η καλύτερη αρμονία.
Στη συλλογή πορεύονται, σηματοδοτούνται και χαρτογραφούνται οι διαδρομές της ψυχής, ο κοινός τόπος όλων μας. Η προαιώνια εύθραυστη ισορροπία μας. Η διαμάχη του εγώ μας με τον ίδιο του τον εαυτό –τον ενοχικό, το θυμωμένο, τον ηρωικό, το συντετριμμένο, τον απελευθερωμένο– και η προέκτασή της στο εμείς. Στη διαμόρφωση της ένωσης και της χωριστικότητας με τους σημαντικούς άλλους.
Διαδρομές ατέρμονες μέσ’ από συγκρούσεις ποικιλόμορφες που οδηγούν άλλοτε σε αποκαθηλώσεις κι άλλοτε σε υπερβάσεις. Τραύματα που άλλοτε γεννούν φόβους κι άλλοτε θαύματα. Η περιπετειώδης, συναρπαστική και ποιητική πορεία του είναι μας:
Το Ψυχοδρόμιό μας.
Ποιήματα κοφτά και αυστηρά όπως η φωνή ενός αδέκαστου εσωτερικού κριτή που δε χαρίζεται σε κανέναν. Μια μικρή δέσμη φωτός που μπαίνει από μια χαραμάδα και φωτίζει τις σκοτεινές γωνιές της ψυχής, αποκαλύπτοντας έναν υποκριτικό καθωσπρεπισμό.
Ο ποιητικός λόγος της δημιουργού στέκεται διακριτικά στη συνομιλία λυρισμού και στοχασμού, αφυπνίζοντας και ενθαρρύνοντας συγχρόνως την καθημαγμένη ελληνική ψυχή.
Σήμερα εν ημέρα κρίσεως πνευματικής.