ΜΑΡΙΑ ΒΟΥΖΟΥΝΕΡΑΚΗ
"Η Νύχτα στα μάτια των δειλών".
Εκδόσεις Ανεμος
Κριτική στην Ποιητική Συλλογή
Σε μια ρευστή μεταβαλλόμενη εποχή, σε μια εποχή ταχύτητας και προχειρότητας έργων, στην οποία ο χρόνος-κόστος που απαιτείται σε ανάγνωση μοιάζει ανέφικτος ή δεν είναι πιθανό να τον δαπανήσει ο αναγνώστης το έργο της κυρία Μαρίας Βουζουνεράκη "Η Νύχτα στα μάτια των δειλών" εγγυάται μια δέσμευση προσεκτικής ανάγνωσης από επαρκείς δέκτες σε ένα ταρακούνημα έκπληξης και θαυμασμού.
Η ποιήτρια αφαιρεί το περιτύλιγμα και ανοίγει διάπλατα μια πόρτα όπου ανάμεσα από τις λέξεις της μπορείς να διακρίνεις την αλήθεια, σε διαχρονικά ζητήµατα αναζήτησης ταυτότητας και συλλογικής συνείδησης, ανατρέχοντας σε παρελθόν και παρόν και θίγοντας καίρια προβλήµατα με σκέψεις που ακούγονται σαν κανονιές και μια ατόφια γυμνή αλήθεια εκφράζεται ελεύθερη. Γραφή εκλεπτυσμένη κατά βάση φωτογραφική.
Έργο με πολλές έννοιες στο αξιακό σύστημα.
Κοινωνικό, με ψυχογραφική προσέγγιση και υπαρξιακή αγωνία για κείνα που οµορφαίνουν και δυσκολεύουν την ανθρώπινη υπόσταση σε διαρκή περιπέτεια.
Πολιτικό όπου εστιάζεται κι επισημαίνει μια κατεστημένη ηθική που ο κώδικας ηθικής παραμένει διαβρωμένος από υποκριτικές συμπεριφορές.
Έργο που στοχεύει το δέκτη-αναγνώστη σε επεξεργασμένες διερωτήσεις για το νόημα της ζωής, την αξία της αλήθειας, τη σημασία των διαπροσωπικών σχέσεων, τη σχέση ελευθερίας-μοναξιάς και την εξέλιξη του κόσμου…..
Η ενστικτώδης ποίηση της κυρίας Μαρίας Βουζουνεράκη εκφράζει τον κόσμο των συναισθημάτων και την προσπάθεια του συγγραφέα να καταστήσει ορατό το φαντασιακό. Σε όλες τις περιόδους της δουλειάς της, αλλάζει σχήματα και φόρμες, επιχειρώντας να κατακτήσει μια πολύπλοκη και δυναμική έκφραση. Ισως, αναζητώντας την υπέρβαση της πραγματικότητας, για να αγγίξει μια άλλη πιο ελπιδοφόρα αλήθεια για τον κόσμο.
Έντονα αλλά συγχρόνως και ήρεμα ποιητικά χρώματα, σχήματα και γραμμές ελεύθερα τραβηγμένες είναι το μέσο για να εκφράσει και να αποδώσει τα συναισθήματά της και την εσωτερική οπτική της γωνία για κάθε τι που παρατηρεί γύρω της. Αλλά και για ό,τι συμβαίνει στον κόσμο σε κάθε επίπεδο, κοινωνικό, πολιτικό, οικονομικό. Είναι μία διαδικασία ελεύθερη και διαισθητική στη σύλληψη, σύνθετη και αυτοελεγχόμενη στη δημιουργία.
«Η ποιητική της πρακτική δεν είναι σταθερή. Αλλάζει από έργο σε έργο. Ως ποιητής έχει εμπιστοσύνη σε όσα ανακάλυπτει μόνη της και τελικά πιστεύει ότι ο καθένας τα ξανα-ανακαλύπτει όλα και από την αρχή. Ο ποιητικός της χώρος βρίσκεται έξω από τη συμβατική διάκριση των δύο ή τριών διαστάσεων.
Μέσα απο τα έργα της η κυρία Μαρία Βουζουνεράκη δίνει την ικανότητά της να γεννά συναισθήματα και να προκαλεί την αίσθηση κίνησης με κάθε έργο που αντανακλά την ακατάπαυστη ενεργητικότητα και την έντονη προσωπικότητά της.
Τα ποιήματα είναι ταυτόχρονα άτακτα και ουτοπικά, μια παραμεθόρια διαφυγή στους άγριους χώρους λίγο έξω από την προαστιακή υποδομή και τις ιδέες.
Η ποιήτρια καταφεύγει ανάμεσα στα τείχη που εξακολουθεί να αισθάνεται ως δικό της και οι καθρέφτες της δίνουν πίσω την εικόνα του τι είναι τώρα και δεν αναγνωρίζει, μεταξύ της ομίχλης των χαμένων ωρών και των ατυχημάτων του πόνου. Μελετά τον εαυτό της στον καθρέφτη: για να δει αν μπορεί να σωθεί από αυτό το παράλογο παράδοξο στο οποίο το παρόν τρέμει και δεν φαίνεται να υπάρχει μέλλον. Η πυκνότητα των καθρεφτών μιλάει την αλήθεια του προσώπου της, την εύκολη λάμψη στα μάτια της με την οποία κρύβει την εγκατάλειψή της, το δύσκολο κυστικό φως που λέει για ένα αίμα που καίει από το φόβο και τη νύχτα. Εκεί αρχίζει να περιστρέφεται με τις λέξεις που την γράφουν ενάντια στην αποθάρρυνση και την πτήση. Εκεί αρχίζουν, αδυσώπητα, οι στίχοι από τη χαρά και την ταλαιπωρία, που είναι απαραίτητες ως η εγκαταλελειμμένη ζωή.
Ένα µακρύ ταξίδι προς την αυτογνωσία που δεν έχει τελειωµό.
Τελικά η πηγή των πάντων καλών και δεινών είναι η δική μας και μόνο στάση στη ζωή, στη ζωή που αλλάζει και που έχει αλλάξει τον κόσμο, γενικά. Γιατί ο κόσμος δεν είναι παρά αναπαράσταση του δικού μου μυαλού, της δικής μου αντίληψης, της δικής μου αλήθειας.
Αν και η αλήθεια είναι πικρή όταν την αγαπάς δεν τη φοβάσαι γιατί η αλήθεια εξιλεώνει τα πάντα και η συνειδητοποίησή της μας προσγειώνει, ενώ στο χρόνο τίποτα και κανείς δεν
αντιστέκεται. Όλα αλλοτριώνονται.
Ο καθένας έχει τη δική του ευθύνη, γνώση, το δικό του ψέμα
και τη δική του αλήθεια.
Αυτό το όμορφο βιβλίο, με ακριβή και αιχμηρά λόγια, έρχεται με πυκνούς ελεύθερους στίχους, με μελαγχολικό και αντανακλαστικό ρυθμό, που δεν δέχεται τίποτα για αδύναμη σκέψη ή για ντροπή απόσυρση, η οποία προχωρεί από τη μνήμη σε αναγνώριση με την υποδειγματική τεχνική σοφία, διαύγεια χωρίς επιείκεια και ηθικό του ηθικού: αυτό το όμορφο βιβλίο, λέω, αποτελεί απόδειξη αυτού.