Κάθε ποιητική ομιλία ανάβει ένα φως. Δείχνει, μέσω των παραθύρων της γλώσσας, την αναπαράσταση ενός πολυμορφικού περιβάλλοντος που πρέπει να αντικατοπτρίζεται – στα λογικά σημεία των προβλέψιμων– με αντικειμενικά χαρακτηριστικά και σύμφωνα με τις πρόσωπο-με-πρόσωπο μορφές της πραγματικότητας. 

Αλλά μπροστά από την εικονιστική μίμηση υπάρχει η ποίηση ως σύγκρουση, το ανατρεπτικό ρήμα που αποσυνθέτει τον κανόνα να αντιμετωπίζει άλλες γραμμές δύναμης και να προτείνει μια επιστημολογία του ορατού. Η πραγματικότητα εξαφανίζεται και γίνεται η εικόνα μιας εικόνας, μια άλλη ταυτότητα φορτωμένη με γνωστική αξία και προηγούμενο νόημα, η οποία δεν είναι αντίγραφο αλλά μια διαμόρφωση με αναγεννημένα περιγράμματα  ενός βιαστικού και ενδεχόμενου κόσμου.

Ο λόγος για την ποιητική συλλογή του κ. Ηλία Μπούσιου "Στιγμές που εκβάλλουν στο αιώνιο" από τις εκδόσεις Κουίντα.

https://www.kouinta.com/el/news/101-ilias-boysios-stigmes-pou-ekvalloun-sto-aionio.html

Οι αποχρώσεις του εσωτερικού ταξιδιού έρχονται στο προσκήνιο εκεί που ο άνθρωπος κρυφοκοιτάζει στον καθρέφτη εκεί η ενδοσκόπηση δημιουργεί έναν ανοιχτό διάλογο.

Μετά τη θολή παρένθεση του ονείρου, το φως έρχεται να ρίξει στις αισθήσεις τις διαφορετικές εμπειρίες του άμεσου. Οι ελάχιστες ακολουθίες του να αναστατώνουν τη σκέψη να αναζητήσουν νέες γωνίες νοήματος ή να ανοίξουν έναν χαρούμενο χώρο υπερβατικότητας. Σε αυτά προστίθεται η συνεχής ροή σκέψης και τα φιλόξενα βήματα της ανάκλησης και της μνήμης. Οι λαμπρές εικόνες, η συναισθηματική ένταση και η τέλεια κατασκευή του στίχου είναι ισχυρές ενδείξεις σε αυτό.

Οι στίχοι του δεν θέλουν να εγκατασταθούν στο σώμα της επιστολής της σελίδας που γράφτηκε από την καλλιγραφία της ηρεμίας που μιλάει για ολοκλήρωση και συμμόρφωση. Ψάχνει έναν τοίχο όπου μπορεί να αφήσει το ουρλιαχτό του, όπου μπορεί να αφήσει τα ίχνη μιας εποχής που χαρακτηρίζεται από κρίση, η οποία αποκλείει, αγνοεί και εκδιώκει. Είναι μια ποίηση δυνατή, μια εκτεταμένη και δυνατή πλημμύρα, με μια βαθιά σειρά ανθρωπότητας, η οποία υπογραμμίζει την ακούραστη ώθηση μιας ενεργού συνείδησης.

Η γραφίδα του κ. Ηλία Μπούσιου καταλήγει σε ένα άρτιο ποιητικό έργο όπου τα ποιήματα λειτουργούν ως ακολουθίες που κάνουν μεταφορές αναμονής.

Για τον ποιητή, ο αναγνώστης είναι πάντα συνομιλητής, επομένως κόβει τα θέματα του καθαρά, με μια έκφραση που κινητοποιεί αισθήσεις και συναισθήματα. Ο στίχος χαρτογραφεί εσωτερικά τοπία που κατοικούν στη μνήμη και εκθέτει το υπόβαθρο των ιδεών μιας ευαισθησίας που αποκτά νόημα, ενώ βλέπουμε υπαρξιακούς μαιάνδρους, στους οποίους σχεδόν ποτέ δεν γίνονται σταθερές αναμφισβήτητες βεβαιότητες.

Είναι ο ιδιοκτήτης μιας κληρονομιάς των ονείρων και κάνει το όνειρο σταθερό και ζεστό καλό, μια ανάσα που τους ωθεί να βγουν την αυγή. Έξω, η πραγματικότητα δείχνει τη φθορά της. Σε αυτό γίνεται αντιληπτή η μεταβαλλόμενη κατάσταση κάθε ύπαρξης, αυτή η επιθυμία για ομορφιά που σπάει τη ροή και της οποίας δεν υπάρχει ίχνος. Η αντίληψη σημαίνει να πηγαίνεις στις σκιές, να βλέπεις την ορογραφία του πόνου, να περνάς από το σταυροδρόμι του οπίσθιου φωτισμού, να νιώθεις την αίσθηση της μοναξιάς. 

Η εικόνα της παροδικότητας της ύπαρξης έχει μια ακριβή έκφραση στα ξηρά φύλλα, σε αυτήν την κίτρινη ανάπαυση που κινείται στα χέρια του ανέμου, αποσπασμένη από τη σταθερότητα των κλαδιών, σαν να ήταν μόνο απόσυρση και λήξη. Αυτό το όραμα χρησιμεύει ως αντίθετο για την αγάπη και την ικανότητά του να ανακαλύπτει εκ νέου τον εαυτό του σαν ένα νέο αστέρι σε έναν νέο κύκλο ζωής. Οι μέρες της αυγής του γίνονται μακρινές και ξεχασμένες έως ότου μια νέα επιφάνεια μετακινήσει το επιθήλιο και το κλονίζει, σαν να επιτεύχθηκε μόνο η ύπαρξη την πληρότητά του σε άλλη ταυτότητα και σε άλλη παράδοση. Όμως οι ουλές παραμένουν πίσω. Είναι ένα ήσυχο υπόστρωμα τέφρας που θυμάται με τη σαφήνεια του λυκόφωτος το αίσθημα παραίτησης και ήττας. 

Το ποίημα γίνεται αντανάκλαση του πραγματικού, κοιτάζει κάτω από το ίχνος του και αντιλαμβάνεται αν οι ψευδαισθήσεις και τα όνειρα παραμένουν άθικτα, προστατευμένα στα καταφύγια που δημιουργεί η καρδιά ή διαγράφηκαν.

Η καθιερωμένη διαταραχή συνεπάγεται πλήθος κινήτρων. Επισημαίνει τη σχέση μεταξύ ζωής και γραφής και περιγράφει ένα ιστορικό πλαίσιο που παρέχει αναφορές και δημιουργεί συναισθηματικά κλίματα. Οι ανησυχίες είναι διαφορετικές. Είναι σαφές πώς το ενδιαφέρον κυμαίνεται και πώς το περιβάλλον εμπλουτίζει το βλέμμα μας. Ο αφορισμός εξειδικεύεται στην ηθική, την κοινωνία, τα συναισθήματα ή τη λογοτεχνία επειδή "τίποτα του ανθρώπου δεν είναι ξένο σε αυτό."

 Το συνοπτικό στυλ σηματοδοτεί επίσης συναισθηματικά ίχνη. Ταξιδεύουμε στις γωνίες της συνείδησης. Από εκεί ρίχνουμε μια ματιά στις θέσεις που δίνουν χαρακτήρα στη γλώσσα: οι σκέψεις προτείνουν εξηγήσεις, ακόμη και αν είναι ταπεινές ή μερική, ακόμη και αν υποθέτουν με νόημα.

Τα ποιήματα του κ. Ηλία Μπούσιου δημιουργούν χώρο για εκφραστικούς πόρους όπως η προσωποποίηση ή το ξετύλιγμα της ταυτότητας. τίποτα δεν είναι ξένο. Η εισβολή του στον μικρόκοσμο, για παράδειγμα, ξυπνά μια άμεση συνενοχή, ότι ο αόρατος κόσμος που θα μπορούσε να έχει την ιδιαίτερη οργανωτική του κοινωνία και ότι στην ελάχιστη ύπαρξή του είναι ικανός να ρυθμίσει πολλαπλούς ρυθμούς ανώτερων όντων. Τα μυστήρια της καθημερινότητας αντιμετωπίζονται από την συζήτηση και την απλότητα. Μόνο με αυτόν τον τρόπο αντανακλάται μια σταθερή σκέψη στις γραμμές της, ένα ίχνος στο κρύο, ένα δυνατό αγκάλιασμα.

Η ποίηση της αναζήτησης και της γνώσης, μια διαχωριστική γραμμή ανάμεσα στο συναίσθημα και τη σκέψη που σπάει με το ευφημιστικό εξερευνώντας τους δεσμούς μεταξύ της αντίληψης και του γλωσσικού σημείου με μια πιο εννοιολογική προσέγγιση.

Σαφείς και επικοινωνιακοί, οι στίχοι του ποιητή μοιράζονται τις συναισθηματικές διαδρομές του βιογραφικού εαυτού και καθιστούν την οικειότητα ένα καταφύγιο και ένα ανοιχτό περιβάλλον, σαν η πραγματικότητα να είναι ένας χώρος χωρίς σύνορα που πρέπει επίσης να διασχίζεται μεταξύ των ματιών. Έτσι μεγαλώνει ένα αίσθημα εγγύτητας. Σε αυτό εκδηλώνεται ένα προοίμιο που οδηγεί στην επιθυμία για εκπλήρωση. Μη διαθέσιμο και ισχυρό, που η συναισθηματική ώθηση τυλίγει την ύπαρξη σε μια ζεστή αγάπη. Η ροή αποκτά σε αυτήν ένα υπερβατικό νόημα,  στην οποία ο χρόνος γίνεται σχεδόν εξωπραγματικός.

Τα ποιήματα προσπαθούν να ανοίξουν ένα γνωστικό επίπεδο στο οποίο οι αισθήσεις είναι το σημείο εκκίνησης που περιπλέκει την αντίληψη ενός χρόνου που δεν δικαιολογείται από μόνο του. Είναι απαραίτητο να σχεδιάσουμε γραμμές έτσι ώστε το πραγματικό να μην παγιδεύεται στις ανοησίες των ομόκεντρων κύκλων του. Έτσι τρέχει το ποίημα "Εξισορρόπηση": ( Μια λέξη μου, η εναγώνια και η ψύχραιμη,  η αναθαρρημένη και η ολιγόθυμη,κάθε φορά αντικριστά σε μια μόνο στιγμή χωρίς αποκλεισμούς δεδομένων και ενδεχομένων. Ν’ αντηχεί ζυγισμένη. Για χάρη του Λόγου.) "Πρέπει να βάλω μια μικρή σειρά σε μια ολόκληρη σειρά". μια σύνθεση που, μέσα από την περιφραγμένη συντομία της », δημιουργεί μια πληθυντική ερμηνεία. Ο ποιητικός εαυτός βρίσκεται στη λογική και στον συνηθισμένο λόγο του προβλέψιμου με σαφή σκοπό: «Πρέπει να βάλω λίγο τάξη», αλλά η τελική εκδοχή του τι συμβαίνει δεν εξαρτάται από τον προσδιορισμό του αλλά από τις παραλλαγές και τις αρρυθμίες του απρόβλεπτου.

Το σημείο εκκίνησης της λέξης είναι το βλέμμα προς τον καθρέφτη του άλλου. Είναι παρουσίες που καλούνται στον ονειρικό χώρο ενός μπλε σταθμού, μιας κατοικήσιμης πλατφόρμας όπου τα βήματα και τα συναισθήματα τέμνονται, όπου οι λέξεις ξεδιπλώνουν τον επικοινωνιακό τους χάρτη και μετατρέπουν τη σκέψη σε ένα βλαστικό υπόστρωμα. Ο τόπος του ποιήματος χαρακτηρίζεται από τη διαχρονική του κατάσταση, εντοπίζοντας τον χώρο του σε μια αιθέρια διάσταση στην οποία ξεκινούν αυταπάτες και όνειρα.

Το γράψιμο γίνεται μάρτυρας και συνείδηση της ύπαρξης. Η ποιητική τέχνη συνδυάζεται με την αλήθεια της Ιστορίας και σε κάθε ποίημα εμφανίζεται ένας προβληματισμός για το χρόνο.

 Η δύναμη της αποθάρρυνσης συμπυκνώνει τη ροή μιας δημιουργικής ύπαρξης σε στενή ενσυναίσθηση με το χρόνο της. Εμφανίζει την κληρονομιά μιας φωνής που εξατομικεύει την καλύτερη παράδοση της ποίησής μας. 

Εξαιρετική ποιητική συλλογή.

Συγχαρητήρια.