Γιάννης Φιλιππάκης - Αθρυμμάτιστοι Κόσμοι.

    Author: Evaggelos Iliopoulos Poet Genre:
    Rating


     


    Το σύνολο επιτρέπει να καθορίσει με διαυγή φερεγγυότητα τον οντολογικό χαρακτήρα του αφορισμού και την εξέλιξή του στην πορεία. Ο όρος συνδέεται πάντα με μια περιοχή διασταύρωσης μεταξύ λογοτεχνίας και φιλοσοφίας που αποτελεί την κοινή βάση όλων των παραδόσεων.


    Ο λόγος για την ποιητική συλλογή του κ. Γιάννη Φιλιππάκη "Αθρυμμάτιστοι Κόσμοι" από τις Εκδοσεις: Δρόμων.


    Με υποδειγματικό τρόπο ο ποιητής εξετάζει προσεκτικά την έννοια του παράδοξου ως κατάρρευση του κοινού χώρου. Μέσα από το παράδοξο μπορεί κανείς να εκφράσει τη συνεχή διακύμανση του κοινωνικού και ανθρώπινου περιβάλλοντος. Με αυτόν τον τρόπο αποκτά ένα αξιοσημείωτο ανατρεπτικό δυναμικό στη δυναμική συνοπτικότητα των αντανακλάσεών του.

    Ο αφορισμός περιβάλλει την πολυπλοκότητα του περιεχομένου του, αναλαμβάνει στη λεία του μια ερμηνεία του θέματος και της εξωτερικής πραγματικότητας, στην οποία διερευνά μια συνεχή αναζήτηση του νοήματος. Η αισθητική του ζήτηση εμφανίζεται στα ράφια της αλήθειας, με την οποία αποκτά στον ορισμό της μια ορισμένη μεταφυσική σαφήνεια όταν προσπαθεί να συλλάβει το νόημα της εμπειρίας. Τα ποιήματα της συλλογής αυτής είναι γεμάτα αποχρώσεις, σαν στην αυγή του η γραφή να διπλώνει βήματα στην κατάσταση της ύπαρξης.


    Από την αρχή, ο Γιάννης Φιλιππάκης αναλαμβάνει την ακούραστη επαγρύπνηση του παρατηρητή. Γνωρίζει ότι η συμπεριφορά του εαυτού είναι μια αντανάκλαση των τυχαίων στάσεων του άλλου. Ως εκ τούτου, είναι απαραίτητο να διερευνηθεί το νόημά της, έτσι ώστε η μάθηση να έχει εσωτερικά αποτελέσματα. Τίποτα ανθρώπινο δεν είναι εξωγήινο. Ως εκ τούτου, η ηθική είναι πάντα μια σχετική επανορθωτική διαδικασία. Αλλά πρέπει να αποφύγουμε συνοπτικές κρίσεις, να ντύσουμε τις απόψεις με ζεστασιά και να διαφωνήσουμε με την ήρεμη διακριτικότητα εκείνων που γνωρίζουν, ότι "οποιαδήποτε σαφής ιδέα έχει τον ίδιο βαθμό σύγχυσης με τη δική μας".


     Από καιρό σε καιρό τα συστατικά ποικίλλουν έτσι ώστε να μην χάνουν ποτέ διαλογιστική δύναμη. 

    Πέρα από την αντίθεση και το παιχνίδι με τις λέξεις, στηρίζουν μια αρχιτεκτονική ραχοκοκαλιάς που επιβεβαιώνει τη μονιμότητα του όντος μπροστά σε μια ευμετόβλητη πραγματικότητα, που ευνοεί την αποσυναρμολόγηση. Η εσωτερική λογική του εαυτού αντιστέκεται στην παραδοξότητα, ανοίγει την ομπρέλα μπροστά στις καιρικές συνθήκες της αντίφασης και υπερασπίζεται τη λογική ως πυξίδα για να αναζητήσει το βορρά του νοήματος. 


    Ο λόγος και η βατότητα γραφής του ποιητή κ. Γιάννη Φιλιππάκη επισημαίνει ότι η λογική δεν είναι από μόνη της ένα επίτευγμα, αλλά μια φιλοδοξία.

    Υπομένει τη ροή κάτω από μια αναφορά ουρανού των σύννεφων και των καθαρισμάτων, τα οποία αναγκάζουν να περπατήσουν κάτω από την ξεδιπλωμένη ομπρέλα της ενδοσκόπησης. Έτσι γεννιέται ένα συνεχές, φρέσκο έργο, μακριά από ποιητικές νόρμες και νομενκλατούρες το οποίο έχει τη διαύγεια της άνοιξης, αυτή την ευαισθησία που διώχνει τη δίψα και ωθεί στη μονιμότητα και τη μνήμη.


    Στα ποιήματα αυτά σκιαγραφείται ένα ταξίδι γνώσης για να διερευνηθεί το εκφραστικό απόρρητο μιας ποιητικής ιδεολογίας που κλονίζεται από την υπαρξιακή αναντιμορφία. Στο έργο του βλέμματος, ως βασική γέφυρα προσέγγισης του εσωτερικού εαυτού και της πραγματικότητας ως ζωτικού χώρου αφιερώνει την καθάρια ψυχή του σε αυτό το μοτίβο χωρίς να ξεχνά τον ίλιγγο που περιλαμβάνει την αναζήτηση από την ηθική και κοινωνική δέσμευση, χωρίς να ξεχνάμε εκείνες τις σταγόνες υστερίας που πρέπει να έχει η ποίηση». Χτυπάει πλήρως το κατώφλι σκιαγραφώντας έναν ποιητικό εαυτό στην ταυτότητα του οποίου υπάρχει ένα κράμα συναισθηματικών υποστρωμάτων και ηθικής προοπτικής. 

    Όποιος γράφει δεν είναι ποτέ ένας μοναχικός διαχωρισμός από το κοινοτικό σώμα, αλλά είναι μέρος ενός κοινωνικού συνόλου στο οποίο ακούγεται μια παράδοξη γλώσσα που συνδυάζει το τραγούδι και την καταγγελία, την κατάρρευση και την αισθητηριακή πληρότητα.

    Το τέλος του ταξιδιού στο μπλε ίλιγγο μιας ματιάς αυξάνει την ενδοσκόπηση, εξερευνώντας τα σχόλια του περιβάλλοντος. Τα ποιήματα γίνονται έτσι συναισθηματικά χρονικά που αναζητούν μια ανάπτυξη πλοκής. Από αυτή τη στάση της ανταλλαγής των υποστρωμάτων ψυχής της ύπαρξης, ο ποιητικός εαυτός, με πλήρη εκφραστική φυσικότητα, διαμορφώνει μια ηθική προοπτική που δίνει νόημα στον λόγο ύπαρξης. 


    Συγχαρητήρια στον δημιουργό κ. Γιάννη Φιλιππάκη.

    Εξαιρετικής υφής ποιητική συλλογή.



    Pages

    Followers