Χριστίνα Παπανικόλα Τρύπιες Κυριακές.

    Author: Evaggelos Iliopoulos Poet Genre:
    Rating





    Ξεφεύγουμε μεσα απο τα όνειρα για να αντέξουμε την πραγματικότητα ιχνηλατώντας συνεχώς
    φλεβοτομημένα χνάρια.
    Οι ψυχές μας είναι οι μελωδίες της ζωής και οι ποιητές είναι εκείνοι που έχουν την ικανότητα να μαντέψουν την ψυχή των πραγμάτων.
    Η ποιητική γνώση είναι μια γεύση που απορροφά την ουσία των λέξεων και το συμβολικό τους άρωμα. Αντιμετωπίζοντας το παρελθόν και το μέλλον, η ποιητική εσωστρέφεια είναι σε ένα παρόν που θεωρείται αιώνιο.


    Ο λόγος για την Ποιητική συλλογή της Χριστίνας Παπανικόλα "Τρύπιες Κυριακές" απο τις Εκδόσεις Ανεμος.

    Η ψυχή καλπάζει προς τα τέσσερα σημεία του ορίζοντα. Το πνεύμα περιπλανιέται σε άπειρα ύψη.
    Ενα βιβλίο ικανό να επεξεργαστεί τον φυσικό λόγο για τα πράγματα, την πορεία του κόσμου και τη ροή του χρόνου μέχρι τη συμβολική του ανίχνευση ή σύλληψη, διακοπή ή αύξηση ενός φίλτρου στη μέση της διαδικασίας γραμμική του πραγματικού.

    Η Χριστίνα Παπανικόλα αντιλαμβάνεται την ποιητική έμπνευση ως πέρασμα ή διάβαση, μια τελετή παρεμπιπτόντως, μεταξύ της άμπωτης και της ροής της ζωντανής πραγματικότητας, μεταξύ της χρονικής ροής και της χωρικής συμβολής.

    Βρίσκεται εδώ μεταξύ του παρελθόντος και του ανοιχτού μέλλοντος, στο κέντρο που διαπερνά τα πάντα μέχρι να διαπεράσει το πνεύμα της μέσα από το συναίσθημα και το συναίσθημα της καρδιάς. Η ακριβής διαδικασία θα ήταν η εξής: οραματιζόμαστε την πραγματικότητα του πραγματικού και υποκειμενικά την εσωτερικεύουμε μέσα από τα συναισθήματά μας. Αμέσως μετά, διαρθρώνουμε την εσωτερίκευση του οράματος στη γλώσσα μέχρι να γίνουμε λέξη. επιτέλους η γλώσσα εκπνέει το νόημα πέρα ​​από αυτό, πολύ εκστατικά.

    Η διαδικασία συνίσταται στην εσωτερίκευση του πραγματικού να το αισθάνεσαι, το νιώθεις να το πεις, να το πεις ή να μιλάς, να μιλάς για να λήξει το νόημα. Με αυτόν τον τρόπο, το ποίημα είναι πάνω απ 'όλα ανάσα, η γλώσσα εμπνέεται εσωτερικά στην καρδιά και έπειτα το νόημα λήγει συμβολικά. Είναι αυτονόητο ότι αυτή η γλωσσική εκπνοή του νοήματος είναι μια λέξη που ανοίγει στην τελική σιωπή και, ως εκ τούτου, στο κενό, μια μεταθανάτια σιωπή ή κενό, αν και δεν είναι εξωπραγματικό αλλά σουρεαλιστικό ή συμβολικό.

    Στη μεταγραφή του, η εσωτερίκευση του οράματος του κόσμου μπορεί να παρατηρηθεί συναισθηματικά, καθυστερώντας τη σκέψη και αφήνοντας τα πάντα σε αναστολή, επαναπλήρωση του γραμμικού χρόνου στον εσωτερικό χώρο ή κενό. Η ίδια η αγάπη ή η αγάπη της ψυχής αντλεί το φως από το σκοτάδι, εκδηλώνοντας το λανθάνων και καθιστώντας το προφανές πιάνοντας τη συμβολική ουσία της πραγματικής ύπαρξης.

    Η ποίηση, φέρνει τάξη στο χάος, αλλά δεν το εξαλείφει. Αυτή ο εξάχνωση ασκείται μέσω της «έμπνευσης» με την ουράνια της φιλοδοξία, αλλά με τα πόδια της στο έδαφος. Πράγματι, η ποίηση ακούει τον φυσικό λόγο, την ψυχή των πραγμάτων, τη ζωντανή αίσθηση.

    Η ποίηση μας καλεί λοιπόν σε μια συμβολική υπέρβαση, καθώς η αίσθηση δίνει δρόμο, διέλευση ή μετάβαση στο νόημα, ακριβώς όπως η καρδιά με τα συναισθήματά της δίνει τη θέση του στην ψυχή ή την καρδιά) και αυτή με την σειρά της στο πνεύμα ή πνευματική νοημοσύνη, κατανόηση ή αίσθηση.

    Το εξωτερικό όραμα επανέρχεται στην εσωτερική όραση ποιητικά, και αυτό που βλέπουμε έξω βλέπουμε και μέσα. Αλλά αυτό που βλέπουμε είναι ακριβώς η συνεπιπλοκή των αντίθετων συμβάσεων, που κατέστη δυνατή από τη γλωσσική συν-συμμετοχή των σύνθετων αντιθέτων.

    Η Ποιητική αυτή συλλογή της Χριστίνας Παπανικόλα αποτελεί μια λειτουργική γλώσσα σπάνιας ευαισθησίας, για την έμπνευση της γραφής και το φιλοσοφικό και ανθρωπολογικό της βάθος .

    Pages

    Followers