Ενάντια σε εκείνους που υπερασπίζονται την ποίηση ως ρητή αντανάκλαση της πραγματικότητας, ο ποιητής κ. Γιάννης Ζαραμπούκας επικυρώνει την ευχάριστη καλλιτεχνική ικανότητα ενός κειμένου που υπερβαίνει τα δικά του επίσημα περιθώρια, το οποίο τείνει προς την αυτάρκεια ως μια εναλλακτική σύνθεση της πραγματικότητας.

Ο Λόγος για την ποιητική συλλογή του κ. Γιάννη Ζαραμπούκα "Οι άνθρωποι στις κορνίζες" από τις Εκδόσεις Συρτάρι.

Ο ποιητής αναδεικνύει στον τίτλο τη συμβολική ικανότητα ζωής και ελπίδας, ως ανάσα βούλησης και υπαρξιακού ξεδιπλώματος που υπόκειται πάντα στο πέρασμα. Έτσι βασίζεται στη ζωογόνο ικανότητα του ποιήματος να συσσωρεύει το άμορφο υπόστρωμα του συναισθήματος και της σκέψης όπου ο πόνος, η απογοήτευση, η μοναξιά ή η αναμονή αναμειγνύονται. Είναι αισθήσεις που καθορίζουν το σύνολο των ποιημάτων του.

Στο πέρασμα, η συναισθηματική ορμή και οι λόγοι της καρδιάς συνυπάρχουν με τη διάσωση στιγμιότυπων της παιδικής ηλικίας, εκείνου του μακρινού παραδείσου πάντα έτοιμου για τη φωνή του τραγουδιού, ανοιχτού στην επιθυμία ύπαρξης. Ολόκληρο το τμήμα, στη φαινομενική του ποικιλομορφία, παρουσιάζει μια ανακλαστική επιδερμίδα. όποιος μοιράζεται τις γραμμές γραφής της οικειότητας ζει στην αβεβαιότητα, αισθάνεται τον εαυτό του χρονικογράφο αυτού που κρατείται στα χέρια του χρόνου. Όλα είναι μνήμη, μελαγχολία, η στήλη του πράου καπνού που ανεβαίνει από το ξύπνημα της μοναξιάς.

Ο λόγος είναι βατός διαπεραστικός στην μνήμη και η λέξη και ο στίχος πολλαπλασιάζουν την εκφραστική ικανότητα του χρόνου και τη ροή του, ενώνοντας εμπειρίες και διαθέσεις, την απογοήτευση όσων δεν αισθάνονται κανέναν, τη μοναξιά ή την αναμονή.

 Η ποίηση του ερευνά τους εσωτερικούς λαβύρινθους της συνείδησης που είναι αποφασισμένοι να αποκρυπτογραφήσουν το ίδιο τα αίνιγμα. Οι λέξεις περιφέρονται στη ροή της συνείδησης για να επιβεβαιώσουν την πληρότητα αυτού που έχει ζήσει. Για να σκεφτούμε ένα δρομολόγιο στο οποίο φτάνουν οι αναμνήσεις ενός κοινού χρόνου, χωρίς παράδοση ή εγκατάλειψη, διατηρώντας την ελαφρότητα μιας αφύπνισης που προστατεύει τη σιωπηλή λάμψη αυτού που σβήνει, τη θράκα με το φως των λέξεων.

Ο κόσμος, ο υπαρκτός κόσμος, ο υλικός, ο ανθρώπινος, ο ζωικός, ο οργανικός και ο ανόργανος, αποτελεί το μέγα μυστήριο και τη μαγεία· δεν υπάρχει συμβολισμός ούτε αλληγορία, όλα είναι φανερά, όλα είναι κυριολεκτικά. Το ποιητικό εγώ εμφανίζεται πανίσχυρο, πολλαπλό, αντιφατικό, επικυρώνοντας όλες τις πλευρές του μέσα στο ποίημα ̶ διευρύνεται ώστε να περιλαμβάνει όλους και όλα.

Μέσω της γραφής, το πραγματικό επιδιώκεται, μια δημιουργημένη και συναισθηματική πραγματικότητα που ξεπερνά τον τοπισμό. Η ποιητική λέξη είναι επίσης μια ζωτική απάντηση που ανακτά την ισορροπία του παρελθόντος στο τώρα. Η συνείδηση ​​δεν αποδέχεται την αυταπάτη, είναι η γνώση και η φωνή του χρόνου που βρίσκει γραπτώς μια υπέρβαση της λήθης, ένα επίπεδο μονιμότητας. Λέξεις που ξεπερνούν το κρύο βλέμμα του χρόνου, που μελετούν τον εαυτό με την απόσταση της αβεβαιότητας.

Η ώθηση των λέξεων στην ποιητική αυτή συλλογή την τέχνη που φαίνεται να είναι η προσπάθεια να αποκρυπτογραφήσει ή να ακολουθήσει το ίχνος που άφησε μια χαμένη μορφή ύπαρξης.

Η ποιητική φωνή δημιουργεί ένα καθιστικό καταφύγιο στην ωριμότητα. Η λεκτική συνείδηση ​​ενοποιεί πολυετή θέματα καθολικής ποίησης: τη διαβρωτική υφή των συναισθημάτων, το χρονικό πνεύμα της ύπαρξης ή την επαφή του εαυτού με το φυσικό περιβάλλον και την ετερότητα στην εμπειρία της ζωής. Είναι σταθμοί σε ένα ταξίδι που επεκτείνει την ευαίσθητη ευαισθησία, μια στοχαστική προσέγγιση στο φυσικό περιβάλλον, μια εκφραστική μορφή που φτάνει στον επικοινωνιακό σκοπό και ένα οικείο υπόστρωμα ανακλαστικών ερευνών. 

Τα ποιήματα του ποιητή κ. Γιάννη Ζαραμπούκα είναι λάμψη φρέσκου φωτός. Δίνουν φωνή στη σκέψη ενός μοναχικού όντος, που κλονίζεται από αυτήν την ταλάντευση παγωμένων ριπών και ελπίδων, που αναζητά καταφύγιο από υπαρξιακά σκαμπανεβάσματα μέσα σε λέξεις. Και το κάνει μέσω μιας εμπιστευτικής, ενδοσκοπικής γλώσσας, προσεκτικής σε εκείνους τους δεσμούς μεταξύ του προβλέψιμου και του εξαιρετικού που μαθαίνει πράγματα από μέσα.

Η ανθρωπότητα είναι ικανή να αγαπά με πάθος και επίσης να χτίζει τις χειρότερες κολάσεις στην απώλεια - καταστροφικές παρενέργειες και στοργές κατά καιρούς. Λέγοντας ψέματα, δικαιολογώντας το αδικαιολόγητο, συγχωρώντας το ασυγχώρητο, πέφτοντας, σηκώνοντας, κλαίγοντας, κλωτσώντας, χορεύοντας λυσσαλέα, ονειρευόμενος και, φυσικά..., πεθαίνοντας και ξαναγεννώντας.

Αυτή η ανθολογία έρχεται να γεμίσει έναν πολύ αναγκαίο χώρο και να διεκδικήσει μία από τις πιο αυθεντικές και εξαιρετικές φωνές στην ποίηση στην ελληνική γλώσσα.