Η προσέγγιση της ταυτότητας του ποιητικού θέματος βρίσκει σττην ποιητική αυτή συλλογή μια μαγική φύση. Οι προσεγγίσεις της ποιήτριας σε στοιχεία του περιβάλλοντος ενοποιούν μια νομαδική ευαισθησία των ιδιότυπων χαρακτηριστικών που εμφανίζονται καθημερινά στην αβεβαιότητα. η πλοκή ακολουθεί τη μορφή ενός ευλογικού μονόλογου.
Γνωρίζω καλά ότι η κριτική μου φτάνει αργά, ότι αυτό το βιβλίο έχει ήδη σχολιαστεί, προτείνεται και κάτι περισσότερο από - σωστά - τιμάται, αλλά αφού μόλις είχα την ευκαιρία να το διαβάσω, ήθελα να συνεισφέρω επίσης για να υπογραμμίσω τη σημασία του ένα μήνυμα που ουρλιάστηκε απελπισμένα και θαρραλέα από έναν άνθρωπο που δεν μπορεί πλέον να το κρατήσει μέσα, εκείνη την άβολη και λυσσασμένη αλήθεια, σε μια πράξη καταγγελίας που αποτελεί καταδίκη και αίτημα για βοήθεια.
Ανοίξτε τα μάτια σας, προσέξτε να είστε ελεύθεροι, πολεμήστε για την αλήθεια, για δικαιοσύνη.
Ο λόγος για την ποιητική συλλογή της κυρίας Νάγιας Κωστοπούλου "Εραννόν ύδωρ" απο τις Εκδόσεις Ανεμος.
Μια ποίηση που υφαίνει μαζί στην ασύμμετρη ανάπτυξή της μια ελεύθερη ροή σκέψης, που συνδέεται με την πρόκληση και μια ονειρική και αποσπασματική γλώσσα που επιδιώκει μια συμβολική ανάγνωση στα φυσικά στοιχεία. Από αυτήν την πειραματική ιδέα που εξερευνά στη γλώσσα, όχι δηλώσεις επικοινωνιακής σαφήνειας, αλλά από την αναταραχή του νοήματος, το όνειρο υποστηρίζεται ως μια εναλλακτική πραγματικότητα που συγχωνεύει ένα αισθητηριακό και ανακλαστικό μάγμα, γεμάτο από διανοητικές διακλαδώσεις.
Η ποίηση κάνει μια αποσπασματική έκκληση στη μνήμη και μια γέφυρα για συγχώνευση με το εξωτερικό περιβάλλον. Οι λέξεις υποδηλώνουν μια σαφή προσπάθεια ενοποίησης που υποθέτει αισθήσεις και αβεβαιότητες, αμφιβολίες που έρχονται να συνεχίσουν να χτυπούν στο μυαλό. Σε τελική ανάλυση, η ποίηση είναι πάντα ένας υπό κατασκευή χώρος. Δεν επιδιώκει, βρίσκει μόνο.
Η εξάρθρωση και το παράξενο φαίνονται ισχυρές ενδείξεις της ροής της πλοκής. Η φωνή των ευαισθησιών εκτός τόπου ακούγεται, σαν να παρακολουθούσαμε ζωτικές παραστάσεις στις οποίες αποτυγχάνουν αποτυχίες και απορρίψεις, η καθημερινή προσπάθεια να προτείνει ένα γραφικό σκηνικό ξένο προς τα δικά του συμφέροντα. Είναι μια εποχή άρνησης και σκεπτικισμού, αποφασιστικότητας να κατοικήσει το τίποτα και να κάνεις «απλές ερωτήσεις που περιπλέκουν τη ζωή σου» και να καταδικάσεις την προσπάθεια να μεγαλώσεις στο σκοτάδι.
Όποιος προσπαθεί φαίνεται να περιπλανιέται ανάμεσα στις ακτές μιας παραμορφωμένης και απρόβλεπτης πραγματικότητας που συνεπάγεται πυρετώδη κατάσταση, μια οξύτητα που διαταράσσει και φθείρεται. Χάθηκε ανάμεσα στα παράξενα εμπόδια της καθημερινής ζωής, η δημιουργός του ποιήματος έχει μόνο στα χέρια της μια κληρονομιά ακραίων, εκείνων των ενδιαιτημάτων χωρίς βεβαιότητα, ανάμεσα σε φώτα και σκιές, στις οποίες τα λόγια υπομένουν μετά την προσπάθεια ερμηνείας του κόσμου.
Η φωνή της κομψότητας ακούγεται δυνατή, που λαχταρά για ένα μακρινό έδαφος, γεμάτο απλότητα και εγγύτητα, που μιλά για παιδικές μέρες και ησυχία των αναμνήσεων.
Η παρουσία της φύσης είναι μια σταθερή το ποιητικό βλέμμα. Τα στοιχεία που περνούν δεν είναι ξένα στη ροή της συνείδησης και της αισθητηριακής αντίληψης. Αφήνουν ένα γνωστικό μήνυμα, μια ακριβή αντανάκλαση της ζωτικότητάς τους, που είναι επίσης μια αντανάκλαση της παρουσίας του εαυτού και των στάσεών του επειδή ενισχύουν το μαρτυρικό έργο του λυρικού ομιλητή. Η προσέγγιση από την προοπτική μιας εκφραστικής και συμβολικής γλώσσας τρέφει το πνεύμα μιας ευαίσθητης γνώσης, η οποία διαμορφώνει τη σχέση με το κοντινό σύμπαν.
Τα σημάδια της ζωής αναδύονται πλησίον ώστε να γίνουν στίχοι και ενδοσκόπηση, έρχονται και πηγαίνουν για να αναζητήσουν μια θέση στο ποίημα, πεπεισμένοι ότι η υπαρξιακή πορεία είναι ένας χώρος ανοιχτός στη συνάντηση και στοχαστικός διάλογος στον οποίο βρίσκεται και η βεβαιότητα της πίστης. Αυτό που δημιουργείται είναι εκεί, αφήνει τα ψίχουλα της αλήθειας και της ομορφιάς για να προωθήσει τη φυγή της βαθιάς αλήθειας, ικανή να δώσει φως στην αδυναμία και να γεμίσει την ύπαρξη με νόημα.
Η ύπαρξή της εξαιρετικής αυτής ποιητικής συλλογής τρέφει το πνεύμα με μια λογική και λογική γνώση, γεμάτη από υποκείμενες και αυτόνομες παρουσίες που μιλούν από μόνες τους, που δείχνουν εκείνη την πορεία της οποίας η καλλιγραφία θυμίζει ότι η γραφή γιορτάζει το αισθητικό πεδίο του στοχασμού.
Έκλεισα την τελευταία σελίδα γνωρίζοντας ότι άφησα ένα μέρος μου σε αυτό το βιβλίο . Και δεν μπορώ παρά να ευχαριστήσω την ποιήτρια κυρία Νάγια Κωστοπούλου που έβαλε στυλό σε χαρτί ένα κομμάτι της ζωής τόσο πραγματικό και τόσο συναρπαστικό.